Lees in het Nederlands | Read in English
SEARCHED, FOUND (12)
Donkey business (1)
We have been driving for hundreds of kilometres through an immense plain.
The fields are tinged with flaming orange because of the continuing drought.
In the distance, on both sides of the road, green speckled hills are rolling.
We pass Toledo. The main city of the autonomous province of Castilla-La Mancha.
After the umpteenth tank-drinking-stop, we enter the Autovia del Sur again.
A man is hitchhiking.
Why not? We still have room.
The older, spindly man folds himself on the back seat.
On his head a reddish-black baseball cap with a fiery NY on it.
On his feet, remarkably heavy motorbike boots.
His luggage consists of a single, small rucksack of the Patagonia brand.
He is constantly looking around. He is alert.
It seems as if he is ready for something. Although it is unclear what for.
“Adonde vas? Where to?” we ask.
He waves his hands nonchalantly in the direction of travel.
“It doesn’t matter. Injusticias is everywhere.”
We search on the map and quickly hit Google.
Our suspicions are confirmed: Injusticias is not on our road, it’s not even a town.
It means injustice.
We look at each other frowning but say nothing.
We introduce ourselves and ask for his name.
“People call me Donkey. I’m rather stubborn,” he grins.
We laugh.
His Spanish sounds a bit stiff, old.
On his left arm is a remarkably large pierced heart tattooed with a D on one side and the letters GT on the other.
When we ask about the “GT”, he quickly pulls down his sleeve.
He mumbles something like “Sweden”. His eyes twinkle.
We tell him that we are looking for a source, for the soul of melancholy in music.
Donkey clicks his tongue: “A quest, then?”
“A quest, si!”
“Then our almas, our souls, are related,” he surprises us.
“Are you perhaps a musician, then?”
He shakes his head: “No, not that.”
For the moment, we don’t get any more explanations.
He pulls out an old Nokia.
“Sorry, a message from Sandero.
We used to travel together. We were inseparable.
But recently he has started up his own business in Toledo.
El Caballero errante’: a little bookstore specialising in travel stories. In quests.”
He laughs a little uncomfortably.
“Since then I’ve been on my own. But I carry on.”
(to be continued, sera procecado)
GEZOCHT, GEVONDEN (12)
Donkey business (1)
We rijden nu al honderden kilometers door een immense vlakte.
De velden zijn door de aanhoudende droogte vlammend oranje getint.
In de verte, aan beide zijden van de weg, glooien groen gevlekte heuvels.
We passeren Toledo. De voornaamste stad van de autonome provincie Castilla-La Mancha.
Na een zoveelste tank-drank-stop rijden we weer de Autovia del Sur op.
Een man staat te liften.
Waarom niet? We hebben nog plaats.
De oudere, spichtige, man plooit zich op de achterbank.
Op zijn hoofd een roodzwarte baseball cap met daarop een vurige NY.
Aan zijn voeten opvallend zware motorlaarzen.
Zijn bagage bestaat uit een enkele, kleine rugzak van het merk Patagonia.
Hij kijkt voortdurend speurend in het rond. Alert.
Het lijkt wel of hij klaar is voor iets. Al is het onduidelijk waarvoor.
“Adonde vas? Waar naar toe?” vragen we.
Hij wappert met zijn handen nonchalant in de rijrichting.
“Het maakt niet uit. Injusticias is overal.”
We speuren op de kaart en slaan er vlug Google op na.
Het vermoeden wordt bevestigd: Injusticias ligt niet op onze weg, het is zelfs geen stad.
Het betekent onrechtvaardigheid.
We kijken elkaar fronsend aan maar zeggen niets.
We stellen ons voor en vragen naar zijn naam.
“Men noemt mij Donkey. Ezel. Ik ben nogal koppig,” grijnst hij.
We lachen.
Zijn Spaans klinkt wat stijf, oud.
Op zijn linkerarm is een opvallend groot doorboord hart getatoeëerd met daarin een D aan de ene en de letters GT aan de andere zijde van de pijl.
Als we naar die “GT” vragen trekt hij snel zijn mouw omlaag.
Hij mompelt iets dat op “Zweden” gelijkt. Zijn ogen schitteren.
We vertellen hem dat we op zoek zijn naar een bron, naar de ziel van de melancholie in de muziek.
Donkey klakt met de tong: “Een queeste dus?”
“Een queeste, si!”
“Dan zijn onze almas, onze zielen, verwant,” verrast hij ons.
“Ben je dan misschien ook muzikant?”
Hij schudt het hoofd: “Neen, dat niet.”
Meer uitleg krijgen we voorlopig niet.
Hij haalt een oude Nokia boven.
“Sorry, een berichtje van Sandero.
Vroeger trokken we samen rond. We waren onafscheidelijk.
Maar sinds kort heeft hij een eigen start-up in Toledo.
‘El Caballero errante”: een boekhandeltje gespecialiseerd in reisverhalen. In queestes.”
Hij lacht wat ongemakkelijk.
“Sindsdien ben ik alleen. Maar ik ga door.”
(wordt vervolgd, sera procecado)
- Mark Jeanty
- Andalusia (Spain)